Jezus kwam Jeruzalem binnen op een ezel. De menigte juichte Hem toe: ‘Hosanna!’
ALTIJD IS HET EZELTJE ERBIJ
Er is een groot verschil tussen Kerstmis en Pasen!
Met Kerstmis is het heel donker. De mensen zitten binnen. Binnen wordt het kindje geboren.
Met Pasen is het licht. De kinderen zoeken buiten eieren in het gras. Jezus sterft.
Gek eigenlijk. De geboorte van Jezus vieren we in het donker. Zijn sterven in het licht! Maar of Jezus nu geboren wordt of sterft…, met Kerstmis én met Pasen is er een ezeltje bij. Het ezeltje is een trouwe vriend. Hij warmt Jezus op zijn verjaardag en hij draagt hem op Palmzondag. Ik wed dat er dikke tranen uit zijn ogen rolden toen Jezus stierf en dat hij op paasochtend stond te balken bij het graf. In het verhaal van Jezus kom je geen olifanten, luipaarden of tijgers tegen maar een lief ezeltje. Daarom viert het ezeltje Palmpasen, samen met ons in de kerk!
De ezel is een lastdier! Het draagt de lasten van anderen!
De ezel is een toonbeeld van bescheiden dienstbaarheid. Misschien wordt er af en toe wel gelachen met de ezel. Hij wordt niet geroemd als de leeuw, het paard of b.v. de dolfijn.
Maar de ezel is eigen-zinnig. Hij huilt niet mee zoals de wolven in het bos, hij ge-draagt zich niet als een kudde-beest. Hij blijft volharden, vaak tegen alle anderen in.
Moeten wij niet ook af en toe wat meer “ezel” zijn? Dienstbaar – de lasten van anderen helpen dragen – volharden in het goede, de Weg van Jezus blijven gaan, niet alleen wanneer iedereen Jezus toejuicht, maar ook wanneer velen hem ‘veroordelen’?
Jezus, wat zou ik gedaan hebben in die menigte van Palmzondag? Ik zou mee gejuicht hebben, zoals ook vandaag: ‘U bent mijn Koning – red mij!’ Maar wat zou ik gedaan hebben in de menigte die om jouw kruisiging riep? Zou ik de moed gehad hebben haat en geweld af te wijzen en jou, de man op de kleine ezel, te blijven volgen?