Ballingschap in Babylon.
Treuren aan de oever van de rivier,
je lier aan de takken van de boom,
een treurwilg wellicht
– zijn takken tot in het water
stroomafwaarts je denken meenemend,
je denken aan huis.
Alleen treuren
niet zingen, geen muziek die opbeurt.
Ballingschap. Onvrij. Vast.
Soms, als ik weer mee “aan de vasten” werk
als ik lees van de wereld,
denk ik: alweer al dat wee en zo weinig wel
altijd opnieuw.
Is het
huilen met de pet,
dweilen met een open kraan?
Je zou voor minder je lier aan de wilgen.
Zelfs de druppel op de hete plaat
lijkt helemaal uit gesist.
Machteloos. Zinloos. Onverschillig.
En dan zegt iemand:
He, die boom is niet alleen treur,
hij is ook wilg,
hij groeit, geeft schaduw, leeft,
begint elk jaar weer aan knoppen en blaadjes
naast je lier
En hij is klein begonnen.
Zegt iemand.
HIER MET DIE LIER!
Tekst van Pieter Jansen
Regenboog en vredesduif: gerechtigheid breekt door. Gods rijk is vrede.
