De boktor zit weer in het gebinte van onze kerk. Dat vinden we uiteraard niet ok want ze vreten onze balken stuk. Pieter Jansen heeft een aparte kijk op de beestjes en kroop weer in zijn pen. We laten jullie graag mee genieten van zijn schrijfsels.
Hoi.
Wij zijn boktorren.
Wij knabbelen hout.
Maakt niet uit welk:
zacht, tropisch hard, iets tussenin,
inheems, uitheems, ecologisch of niet,
wij halen onze neus voor niets op.
Boktorren zijn simpel.
Wij zitten overal op en in:
plankjes bijvoorbeeld of lambriseringen,
in trappen en treden,
bezemstelen, in balken.
Ja dus ook hier boven jullie hoofden
In dit eigenste plafond dat aan die stevige balken hangt.
Daar zitten wij gaarne.
Onze lievelingskost is dood hout.
Dat ruimen wij op.
Wij zijn dol op gewijde balken, die ruiken naar oud en wierook,
die jaar in jaar uit meegeluisterd hebben naar jullie verhalen.
In de week knabbelen wij naarstig,
op zondag rusten wij,
want wij kennen onze schepping.
Wij rusten en luisteren mee.
Inderdaad, wij knagen flink aan de balken van de kerk.
Vroeg of laat wordt dat onze eigen ondergang,
daar zijn wij ons van bewust.
Wij doen waar we goed in zijn.
Een boktor moet opruimen,
Een boktor knabbelt tegen beter weten in.
En, weten jullie,
wij knagen aan de balken van fysieke kerken.
Het geknabbel aan die andere kerk,
dat laten wij aan jullie zelf over,
want in iedereen schuilt wel eens een boktor.
En dat is maar goed ook.
Bij wijze van afscheid nog een persoonlijke raad:
sta nooit op met een houten kop.
De boktorren
