“Diaconie is geen randfenomeen maar zit in het hart van ons christen zijn.”

Denkpistes ons aangereikt door paus Franciscus.

‘Als de kerk niet dient, dient zij tot niets’ zijn scherpe woorden van bisschop Gaillot.

Ook Paus Franciscus heeft zich, vanaf het eerste begin van zijn pausschap, in soms scherpe woorden, uitgesproken over wat diaconie moet zijn binnen onze kerk. 

Iedere parochie en ook onze Emmaüsparochie als “gemeenschap van gemeenschappen” heeft vele opdrachten waarvan liturgie, catechese, geloofsverkondiging, kerkorganisatie en diaconie de kern uitmaken.

Traditioneel wordt onze Kerk geassocieerd met vooral expliciete geloofsverkondiging zoals we die kennen in catechese, liturgie en de kerkorganisatie op zich, terwijl bezig zijn met Caritas, Broederlijk Delen, Welzijnszorg, vluchtelingen, eco-krediet, de Wereldwinkel, palliatieve zorg, vzw's in onderwijs en welzijn en dergelijke - met andere woorden diaconie - gezien worden als een bijkomstig of afgeleid product. Precies alsof diaconie van sociaal geëngageerden en hun betrokkenheid op de maatschappij en onze samenwerking met anderen die werken in die maatschappij niet essentieel zouden zijn voor ons christen zijn. 

Steeds heeft Franciscus beklemtoond dat wij als christen de plicht hebben om datgene wat in de wereld gebeurt diep in onszelf op te nemen en zo te ontdekken wat ieder van ons daaraan kan veranderen. Diaconie is voor hem geen toevallige bezigheid, maar het hart zelf van evangelisch leven: Verheugd te zijn met diegenen die verheugd zijn en wenen met wie weent. “Arm in arm met anderen ons engageren om een nieuwe wereld te bouwen”. Geloven staat voor hem gelijk met het verlangen om de wereld om te vormen, te transformeren, om te keren zoals we dat de voorbije vasten hebben benoemd.

Met andere woorden: Er is gewoon geen geloof zonder diaconie. 

Lees meer: Emmaüsmeeting: diaconie